Władzę nad światem obejmuje Jaryło (Jarowit, Jaruna, Jurja), syn Welesa, ukochany Marzanny. Uosabia wiosnę i męską, twórczą, płodną siłę. Z wieńcem z kwiatów na głowie, na białym koniu, a czasem boso przemierza pola i łąki, by dać ludziom urodzaj. Pod koniec wiosny zestarzeje się i umrze, a po Sobótce, w ostatnich dniach czerwca, ludzie urządzą mu uroczysty pogrzeb. Teraz jednak na dobre zaczyna zielenić się młoda trawka, drzewa okrywają się świeżym listowiem. Wiosna obejmuje panowanie nad światem ostatecznie i bez odwołania, i zaczyna dyktować swoje prawa. Maj, najpiękniejszy miesiąc, miesiąc zakochanych - dla rolnika tak naprawdę to okres nasilonych prac w polu. Wykonuje swoje obowiązki martwiąc się i kłopocząc, nie wiedząc, jaki będzie efekt jego trudu - bo to i przymrozki, i uciążliwe majowe deszcze, i susza zniszczyć ledwo co wschodzące roślinki mogą... 23 kwietnia nasi przodkowie obchodzili uroczyście święto Jaryły - dzień wypędzania bydła na pole. Podopieczni Jaryły to wielkoludy, na których barkach spoczywają losy tego świata. Są niestrudzeni - na wszystko wystarcza im sił. Dobrzy gospodarze/gospodynie, ale i urodzeni wojownicy/wojowniczki: piękni, silni, pełni wigoru i męstwa - po prostu bohaterowie z dawnych legend. Temperamentni z natury, bywają zapalczywi i uparci - lepiej z nimi nie wchodzić w spory. Czas Jaryły to czas pierwszych wiosennych burz, dlatego w gniewie bywają naprawdę straszni. Zawsze budzą respekt, należy się z nimi liczyć. Można być jednak pewnym, że kochają ten świat i życie w nim z całego swego wielkiego serca. Naprawdę wierzą w dobro i ta wiara pomaga im uniknąć wielu nieszczęść i rozczarowań. Ich przeznaczeniem jest przewodzić, nie lubią podporządkowania się i słabo sprawdzają się w pracy grupowej. Mają tendencję do brania całej pracy na siebie i polegania tylko na sobie. Powiedzie im się na stanowiskach kierowniczych, a zwłaszcza w polityce - urodzeni liderzy, pociągnąć za sobą masy to dla nich nic trudnego. Sami natomiast mogą przywyknąć do dyscypliny, jeśli wybiorą karierę wojskową. W miłości są namiętni i romantyczni ale bardzo kapryśni. Nawet pod przeciętnym wyglądem ludzi spod tego znaku skrywa się zawsze niepohamowany temperament. Wierność nie jest ich mocną stroną lecz żarliwość uczuć i pasja. Interesuje ich zdobywanie, gdy już upolują swoją ofiarę szybko się nudzą. Ludzie Jaryły czerpią z życia pełnymi garściami i nie odmawiają sobie niczego. By czuć się komfortowo, muszą mieć wszystkiego w bród - jedzenia, pieniędzy, miłości, dzieci, roboty, przyjemności... Przez całe życie pozostają młodzi duchem, starają się dzielnie pokonywać przeszkody i zwyciężać. Nie boją się żadnej pracy. Do pełni szczęścia potrzebują jednak nieustannego pobudzenia, zakochania, zachwycenia życiem... chętnie podejmują ryzyko. Jeśli mąż lub żona Jaryłowego Dziecięcia potrafi mu to zapewnić, będzie ono wiernym towarzyszem, a wspólnej rodzinie nic nie zagrozi. Jeśli tego nie ma - niczym go nie zatrzymasz, warto o tym pamiętać. Kocha wszystko, co nowe, nic nie odstraszy go skuteczniej niż monotonia. Poświęcony Jaryle jest kogut - ptak wojowniczy i symbol solarny. Na obrazie Maksyma Suchariewa (powyżej po prawej) widać doskonale pozostałe atrybuty boga. Odpowiednie ozdoby winny być śmiałe w formie i kolorze, okazałe, wspaniałe - by odzwierciedlać nieprzeciętną naturę ludzi spod tego znaku. Niezwykłe kształty, kontrasty, modne nowinki. Z metali najlepsze jest złoto, jeśli inny to konieczna będzie bardzo oryginalna forma. Korale i bransolety mogą być w najdzikszych, najbardziej egzotycznych kolorach i kształtach. Wskazane duże pierścienie z półszlachetnymi kamieniami rzadkiego koloru i formy. A na deser coś pięknego - oryginalne poleszuckie (poleskie) stroje z końca XIX wieku i stara białoruska pieśń obrzędowa "Jurja", element święta ku czci Jaryły, obchodzonego na Białorusi jeszcze do niedawna 27 kwietnia. Słowa pieśni to dialog bliżej nieokreślonego podmiotu lirycznego z tytułowym Jurją: Gdzie zamoczyłeś stopy, gdzie byłeś, dokąd idziesz? Biegłem przez wzgórza i doliny, dając zboże ludziom...