Panowanie Kostromy jest krótkie i obejmuje tylko dziesięć dni na początku lata. Czas ten nazywano kiedyś przedleciem. Cudowna pora roku, mijająca zbyt szybko - jak "sen nocy letniej" - i pozostawiająca wspaniałe wspomnienia. Wtedy też obchodzono uroczystości ku czci tego bóstwa, symbolizującego pełnię wiosny i płodność. Młodą kobietę, Kostromę, ubraną w białą szatę i trzymającą w ręku dębową gałązkę lub wieniec oprowadzano po okolicy w tanecznym korowodzie. Czasami bywał to chłopiec przebrany za młodą mężatkę. Innym zwyczajem związanym z tymi obchodami było palenie lub topienie słomianej kukły Kostromy, podobnie jak ma to miejsce z Marzanną. U dawnych Słowian istniała wiara, iż rytualne odprowadzanie i grzebanie wiosennych bóstw zapewnia ziemi wieczną płodność. Co ciekawe - bóstwo to ma tak naprawdę dwa oblicza, dwie postaci - męską i żeńską, występuje jako Kostromo i jako Kostroma (względnie Kostroma i Kostrubonka). Przejawia się to w pewnej androgyniczności i dwoistości natury u osób urodzonych pod jego opieką. Legendy i baśnie tłumaczą to jeszcze inaczej - imię Kostromy etymologicznie wiąże się z ogniskiem, choć ona sama jest boginią wód, pierwotnej czystej kobiecości. Ogień we wszystkich niemal tradycjach to żywioł męski, woda zaś ma naturę żeńską. Kostroma była siostrą Kupały, urodzili się jednego dnia, w letnie przesilenie, z boskiego ojca Siemargła i bogini nocy Kupalnicy. Od Peruna otrzymali w prezencie urodzinowym kwiat paproci, będący symbolem nierozdzielności świata ludzi i bogów, a Kupalnica darowała go następnie ludziom. Zostali rozdzieleni jako dzieci i gdy spotkali się po latach, zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia i pobrali. Odkrywszy straszną prawdę, popełnili razem samobójstwo rzucając się do wody. Wedle innej wersji, Kupała nie rzucił się w wodę, lecz w ogień. Ta historia tragicznej, ale szczerej i czułej miłości przypomina nam zarazem o ambiwalencji, dwoistości świata i jedności przeciwieństw. Jeśli patronuje Ci Kostroma, prawdopodobnie inni postrzegają Cię jako miłą, uśmiechniętą osobę, obdarzoną elokwencją i otoczoną mnóstwem przyjaciół. Ludzie urodzeni w tym okresie są bardzo utalentowani, szczególnie w dziedzinie literatury. Mają ogromną intuicję - wydaje się, że wprost odczuwają kosmiczne wibracje, a sama Matka-Natura podszeptuje im słowa, za pomocą których mogą to wyrazić. Dzieci Kostromy są szczególnie narażone na liczne tragiczne wydarzenia i dziwne wypadki w swym życiu, często prześladuje je pech lub wręcz fatum. Taki urok ich doli, nie przeszkadza to jednak wielu z nich dotrwać do późnej starości. Uważano niegdyś, że są bardziej niż inni narażeni na śmierć w młodym wieku, jeśli jednak uda im się doczekać pierwszych siwych włosów, ich życie będzie długie. Mają tendencję do życia "tu i teraz", cieszą się tym co jest, dobrze znają reguły gry w tym świecie. Są ciekawi wszystkiego wokół, obdarzeni zmysłem praktycznym, wielce się również interesują rzeczami niepojętymi, tajemniczymi. Swoją świadomością ogarniają cały świat i dlatego różne wydarzenia w nim bardzo przeżywają. Zwykle późno zakładają rodzinę, jednak mogą pochwalić się licznym potomstwem. Przechodzą swoją drogę życia z uśmiechem na ustach, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo duchowe. Wybitne osobowości, o których po prostu nie da się zapomnieć. Wskazane są dla nich wszelkie ozdoby z drewna - bransoletki, naszyjniki, wisiorki. Mogą też nosić białe złoto lub srebro.